اثربخشی آموزش تحلیل رفتار متقابل بر رفتارهای پرخاشگرانه و صمیمیت اجتماعی دختران فراری شهر اصفهان: یک پژوهش مورد منفرد

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی تحلیل رفتار متقابل برکاهش رفتارهای پرخاشگرانه و افزایش صمیمیت اجتماعی دختران فراری در شهر اصفهان انجام شد. پژوهش بر پایه ی طرح خط پایه چندگانه با ورود پلکانی به درمان اجرا شد. نمونه ی این پژوهش 3 نفر از دختران فراری مرکز ارشاد شهر اصفهان بود. روش نمونه گیری در این پژوهش نمونه گیری هدفمند بود. برای نمونه گیری، نخست به کمک مصاحبه با روانشناس و مدیر مرکز و همچنین بررسی پرونده های موجود در مرکز، افراد با پرخاشگری بالا مشخص شدند، سپس آزمون صمیمیت اجتماعی میلر به عنوان آزمون غربالگری برای آنها اجرا شد. افراد با نمره ی صمیمیت اجتماعی پایین مشخص شدند و 3 نفر به تصادف به عنوان نمونه انتخاب شدند. در این پژوهش برای گردآوری داده ها از چک لیست رفتارهای پرخاشگرانه محقق ساخته و آزمون صمیمیت اجتماعی میلر استفاده شد. افراد به صورت پلکانی وارد موقعیت آزمایش شدند و جلسات آموزشی به صورت انفرادی اجرا شد. نتایج تحلیل دیداری نمودار داده ها حاکی از تفاوت معنادار بین موقعیت مداخله و خط پایه برای هر سه آزمودنی در متغیر رفتارهای پرخاشگرانه (با pnd 75% برای آزمودنی1، 100% برای آزمودنی2 و 87% برای آزمودنی3) و صمیمیت اجتماعی (با pnd 100% برای آزمودنی شماره 3 و 75% برای آزمودنی شماره 1و2) بود. به بیان دیگر، رفتارهای پرخاشگرانه ی افراد نمونه پس از مداخله کاهش و صمیمیت اجتماعی افزایش یافته بود. همچنین در موقعیت های پیگیری (1 ماه و یک هفته بعد) این میزان در افراد حفظ شده بود. بنابراین آموزش تحلیل رفتار متقابل رفتارهای پرخاشگرانه را کاهش و صمیمیت اجتماعی را افزایش داده بود.